Aklımda bugün öğrendiğim güzel bir hikaye var..
Bakalım hoşunuza gidecek mi ?

Bir ülkede bir şair ve yanında bir çok akademisyen bilim insanı politik suçlardan dolayı hapisteler. Ve ülke yönetimi her yıl yılda bir kez ismini yazdıkları bir kişi ile görüşmesine izin veriyor ama isim alıyor öncesinde araştırıyor ve ona göre izin veriyor bizim şair 7 yaşındaki kızını yazıyor şair hapse girdiğinden 1 yıl geçmiş 8 yaşında görüş günü gelmiş elinde bir resim kızın kapıdaki görevli diyor dur o nedir kız diyorki babam hapse girmeden bana boya kalemleri aldı onunla bir kuş resmi yaptım onu göstereceğim babama, kapıdaki görevli açıyor defteri bakıyor kuş resmi girişi yasak deyip kızın elindeki kağıdı alıp yırtıyor şimdi git diyor ama bizim minik ağlayarak babasına gidiyor ve ağlamaktan 5 dk süresini sızlanarak geçiriyor ertesi yıla yine görüş için baba kızının adını veriyor 9 yaşında kızı bu seferde elinde bir ağaç resmi olan resim ile geliyor yine kapıdaki Ada'm diyor dur listeye bakıyor ağaç resmi yasağı yok ama sen dur deyip arıyor üstlerine soruyor aman efendim nasıl olur deyip izin veriyor mecburen ağaç yasaklı listesinde değil, bizim kız sevinçli ve koşarak babasına koşuyor sevinçle sarılıyor ve resmi babasına gösteriyor bak babacığım sana resim yaptım baba kızım ne güzel resim bu ama ne ağacı bu meyveleri çözemedim kız babasına sarılıyor ve sessizce babacığım onlar meyve değil kuş onlar ;). O kocaman yüreğinin güzelliği ile tek bir kuş yasağı olan yere koca bir ağaç kuş sokan kızın umudu ve sevinci gibi hissediyorum.